Doorwinterd sportjournalist, cultuurminnaar en bestuurslid

In de marge van de Spelen vond in de Lichtstad dat jaar ook het eerste congres van de Internationale Vereniging van de Sportieve Pers plaats. Boin, die net voorzitter was geworden van de vereniging van Belgische sportjournalisten, was één van de medeoprichters. De IVSP verkoos hem tot ondervoorzitter. Acht jaar later werd hij voorzitter van deze beroepsorganisatie, een functie die hij met veel toewijding en brio tot 1956 uitoefende. Hij werd voorts één van de allereerste Belgische radioverslaggevers die rechtstreeks sportwedstrijden voor luisteraars becommentarieerde, onder meer tijdens Francorchamps, de wielerwedstrijd Parijs-Roubaix en de Spelen van Berlijn in 1936.

De toegangskaart van radiojournalist Boin tijdens
de controversiële Spelen in Berlijn, 1936

In de late 1930’s weerklonken de “rumours of war” vanuit Nazi-Duitsland steeds dreigender. Boin werd in september 1938 aan het hoofd van het 7de escadrille van het Vliegkorps geplaatst. In 1939 was hij verantwoordelijk voor de sportdienst van de Luchtmacht, ondergebracht in de Generale Staf te Evere. Na mei 1940 zag ook de oorlogsveteraan zich verplicht om naar Frankrijk uit te wijken, waar hij dan op zijn vraag in augustus werd gedemobiliseerd.

             

Portret van officier Victor Boin door Jean Laudy, 1942

Tijdens de oorlog had Boin steevast elke medewerking aan door de bezetter getolereerde publicaties geweigerd. Dit leverde hem na 1945 een “Gebroken Pluim” op, een journalistieke onderscheiding. Boin speelde ook een cruciale rol bij de vrijlating uit Breendonk van zijn (Joodse) wapenbroeder, topschermer en cartoonist Jacques Ochs. Met het project “Muzikale Jeugd” (1943) probeerde hij onrechtstreeks verplichte tewerkstelling van veelbelovende jonge muzikanten in Duitsland tegen te gaan. Na de oorlog hernam hij zijn schrijversactiviteiten. Zo verscheen zijn lijvig boek over de “Histoire du Football en Belgique et au Congo Belge”. Hij schreef basistekstjes over verschillende sportdisciplines, die op de achterflap van schoolschriftjes verschenen, hij was betrokken bij de bedrijfstijdschriften Shell Revue en Englebert Magazine enz. “Uiteraard” was de immer nieuwsgierige Boin betrokken bij het eerste jaar van de Belgische experimentele televisie. Hij stortte zich verder op zweefvliegen, een sporttak die hij in de late 1930’s had ontdekt. Eind jaren ’50 creëerde hij een prijs in deze discipline. De Fédération Aéronautique Internationale (°1905) kende hem in 1954 het Diploma Paul Tissandier toe, vanwege zijn promotie voor sportvliegen in al zijn facetten.

Olympisch ambassadeur met een warm hart

Met zijn verdienstelijk sportief profiel en als man van de wereld was de keuze van Boin als nieuwe voorzitter van het BOIC (Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité) in 1955 een zeer gegronde. Hij gebruikte meteen zijn positie om meer aandacht te vragen voor sport voor en door mensen met een handicap. Het leidde in 1960 tot de oprichting van de Belgische Sportfederatie voor Gehandicapten, waarvan hij voorzitter werd. Na Boin’s overlijden in 1974 stichtte zijn (tweede) vrouw een jaarlijkse “Victor Boin trofee” voor de meest verdienstelijke andersvalide sporter. Deze wordt uitgereikt in het Sportimonium in Hofstade. Onder de laureaten bevinden zich rolstoelatlete Marieke Vervoort en zwemmer Sven Decaesstecker. Boin bleef 10 jaar lang aan het roer van het BOIC. De markante figuur overleed in 1974 op 88 jaar. Zijn graf bevindt zich op de Begraafplaats Sint-Gillis in de Stillelaan te Ukkel.

Eresaluten

De Gemeente Sint Gillis herdoopte in 1976 een Art Deco zwembad naar hem. Ook een kleine piste voor sporters met een handicap in de buurt van het Koning Boudewijn-stadion werd naar hem genoemd. Elders in de wereld brachten enkele sportstadia (ooit) op dezelfde wijze een welverdiend eresaluut aan de Olympiër. Op het BLOSO-domein  te Hofstade werd een nieuw erfgoeddepot  “Victor Boin Preservation Hall” gedoopt. De cineast Michel Roosens weidde een documentaire aan deze duizendpoot, met als subtitel “Le sport comme Art de Vivre”. Grote promotor hiervan was Boin’s kleinzoon Roger, het scenario van Monique van Rulo. In het kielzog van deze productie verscheen het interessante en fraai geïllustreerde boek “Sport als levenskunst”. De geïnteresseerde vindt hierin een ware schat aan informatie. Ook dit postuum verschenen huldeboek is een mooi eerbetoon aan Boin’s rijk gevulde leven.
 

Voor wie er meer over wil weten:

Alle afbeeldingen: Collectie Sportimonium, Hét Sportmuseum te Hofstade (Zemst)

- Boin, Roger; Roosens, Michel; van Rulo, Monique: Victor Boin, sport als levenskunst. Michel Roosens Edit. 2014
Zowel het boek als de documentaire van Michel Roosens kunnen besteld worden bij het Sportimonium.

- Ontdek hier de collectie van het Sportimonium op Erfgoedplus.

- Website Sportimonium Hét Sportmuseum

- Historiek van de Brusselse zwembaden St. Sauveur en Bain Royal

- Historiek van het Brusselse Palais d’Eté en zijn jaarlijkse ijspiste Pôle Nord